ای خوش آن بنده که در آخرت و دنیایش           نیست غیراز تو و اجداد تو کس مولایش

تو همان آیت حُـسنی که ز رخـسارۀ تو         یـاد آرم ز رســول و ز رخ زیــبــایـش

در دلم آرزوی سامره باشد شب و روز           تا مگر درک کنم آن شب روح افزایش

هر که امروزبه دل بذر ولای تو نکِشت         غـم بی حـاصلی خـویش کُـشد فـردایش

هرکه پابند تو شد از سر وسامان بگذشت        هر که در عشق تو گم گشت نشد پیدایش

ما بر آنیم که جـز راه تو راهـی نـرویم         بنـده بـایـد که کـند پـیـروی از مولایش

نیست غیر از عـلی و آل عـلی رهبر ما         راه این است خـوشا رهبر و ره پیماش

حجّـت یـازدهــم، سبط نـبی، پـور عـلی         آن که تابـنده بود نور حق از سیـمـایش

هـر که از دامن او دست کِـشد در دنـیـا         در صف حشر هر آئـینه بـلـغـزد پایش

اصل در اصل بود طیّب و طاهر از مام         نـسـل در نـسـل بود پـاک هـمه آبـایـش

عسکرش فوج ملک باشد و باشند مـدام         شرق تا غـرب جهـان منتـظر ایـمـایش

کـمـتر از نـاقــۀ صالـح نبـود نـاخـن او         خصم را گو که نکــوشد ز پی ایـذایش

شیر،آهوی حرم، دربَر اوگشت، چو داد         خـصم در برکۀ شـیران درنـده، جـایش

تا به کی در دل «خسرو» بود این عقده؟ که هست         نــوکــر و دور بــود از حــرم آقــایـش